Glimlach

Je zult het misschien niet geloven maar mijn vader heeft zich hier nog geen moment verveeld. Dat zijn zijn eigen woorden. Afi is niet de meest voor de hand liggende vakantiebestemming natuurlijk, maar toch is er wel van alles te doen. Toegegeven je moet hier niet naar toe komen voor een strand vakantie, Afi is namelijk ingesloten door zes landen en grenst nergens aan de zee. Een actieve vakantie daarentegen is wel mogelijk. Op voorhand had ik gedacht dat een activiteit voor de morgen, middag en avond noodzakelijk was om een saaie vakantie te voorkomen. Nu heb ik gemerkt dat het een vakantie in een hoge versnelling is geworden. Ik wil zo graag het mooiste van Afi laten zien en optimaal van onze tijd gebruik maken. Mijn vader stapt dus elke morgen in de hogesnelheidstrein voor een dag vol verrassingen, maar ik geloof dat hij er wel van geniet.

Zo hebben we vanmiddag een school bezocht die door een Frans koppel is opgericht. Ze willen graag de minderbedeelden een kans geven op onderwijs. Fantastisch om een wereld vol kleur en blije gezichten binnen te stappen in een van de armste delen van de stad. De kinderen leren lezen en schrijven, wiskunde, Engels, wetenschap en ook hygiene. Elk kind heeft een bekertje met tandenborstel dat elke dag gebruikt wordt. De straat van de school is in de buurt dan ook gekend als de tandenborstelstraat. Naast de reguliere klassen is er ook een speciale klas waar doven gebarentaal kunnen leren. Voor de oudere meisjes is er dan weer de mogelijkheid om te leren naaien. Zo hartverwarmend om te zien hoe gedisciplineerd, maar evengoed enthousiast en vreugdevol de kinderen zijn. Je kunt er niet weg gaan zonder een glimlach op je gezicht.

Op bezoek

Nooit gedacht, lang verwacht, maar eindelijk dan toch. Zaterdagmorgen stond ik op het vliegveld tussen een groep Afghaanse mannen te wachten op de komst van mijn vader. Gelukkig zag ik nog een andere buitenlandse vrouw staan en ik besloot om samen met haar een vrouwenteam te vormen tussen dat mannenbastion. Samen staan we sterk :) Dichterbij gekomen om mijn actieplan tot uitvoering te brengen, bleek ik haar te kennen. De vermomming met de hoofddoek had goed gewerkt.
Na een uur van wachten en verwachten, zag ik dan in de verte een mij bekend gezicht verschijnen. Ik was heel erg blij om mijn vader terug te zien en ik denk dat het omgekeerd ook het geval was. Mijn vader omhelsde me enthousiast in het midden van het vliegveld. Oei, een publieke vertoning van emotie tussen een man en een vrouw is hier taboe. Maar ja, die buitenlanders maken altijd fouten he.
Vanaf zaterdag heb ik mijn vader dan zo een beetje overal naartoe gesleept. Zo kan hij zien hoe mijn alledaagse leven eruit ziet; waar ik werk, waar ik boodschappen doe en wie ik allemaal tegen kom. Je zult het misschien niet geloven maar er is hier van alles te doen. Ik had al een hele planning opgemaakt van dingen die ik graag wou doen en hoogstwaarschijnlijk zal het niet eens lukken om alles te zien.
Zondagavond zijn we bijvoorbeeld naar een bruiloft geweest. Een vriendin van mij heeft een collega en zijn zoon ging trouwen. De bruidegom en bruid kende ik dus niet persoonlijk, maar dat is ook niet zo belangrijk. Er komen altijd honderden mensen naar een bruiloft en het is een eer wanneer er buitenlanders aanwezig zijn. De bruidegom behoorde deze keer wel tot de gegoede klasse want de bruiloft vond plaats in een hotel dat in de top drie van trouwlocaties staat. Bij aankomst werden mijn vriendin en ik met behulp van familie van de bruidegom dan toch toegelaten tot de vrouwenzaal. Mijn vader werd door collega's van mijn vriendin meegenomen naar de mannenzaal en vanaf dan stond hij er alleen voor. Je kunt wel van een soort vuurdoop spreken aangezien hij de enige westerling was aan de mannen zijde. Gelukkig waren er mensen met wie hij Engels kon spreken en de bruiloft duurde niet zo lang. Het eten werd vlot opgediend en dat is hier echt fijn want soms kun je uren wachten zonder iets te eten of te drinken. Na het dansen en eten en de fotoshoot waarbij mijn vader steeds met andere geinteresseerden poseerde, besloten we weer huiswaarts te gaan. Helaas was onze auto ingeparkeerd aangezien er met zoveel genodigden een schaarste aan parkeerplaatsen was. Op dat moment is het dan handig om over Afi flexibiliteit te beschikken :)

Onderweg

Onderweg valt er altijd wel wat te beleven. Deze keer ging ik een apotheek in het westen van het land bezoeken. De chauffeur die mij naar het vliegveld zou brengen kwam netjes op tijd of eigenlijk zelfs te vroeg aan. Ik moet zeggen dat ik om vijf uur 's morgens nog niet zo wakker ben, maar heb toch mijn best gedaan om wat Dari te spreken. Onze vlucht zou om zeven uur vertrekken, maar alles is relatief he.
Ik heb namelijk geleerd dat er drie manieren zijn om de tijd te bekijken. Eerst en vooral is er de Duitse tijd, waarbij stiptheid het codewoord is. Wanneer men zeven uur zegt, bedoelt men daadwerkelijk 7:00:00 uur. Dan is er de academische tijd. Daarbij heb je een kwartiertje speling, 't is te zeggen om kwart na zeven ben je nog op tijd. De derde optie is de Afgaanse tijd, wat in dit geval betekent, we komen overeen dat wanneer het vliegtuig vertrekt het zeven uur is :) Naar Europeese normen was dat zo'n twee uur later dan de vooropgestelde tijd. Maar misschien was daar wel een reden voor. Ik zat namelijk van achter in het vliegtuig en ontdekte dat er ook soldaten op dezelfde vlucht zaten. In een rijtje met drie stoelen zaten er twee soldaten aan de buitenkant en een burger in het midden. Misschien zou ik er verder geen aandacht aan geschonken hebben, ware het niet dat mijn Afgaanse collega me er eerder op attent gemaakt had dat hij twee personen met handboeien gezien had. Je maakt het niet elke dag mee dat er twee gevangenen aan de andere kant van het gangpad zitten, maar dat houdt de spanning er een beetje in he.

Reizen is altijd een beetje avontuur

Voor mijn werk ben ik weer op weg gegaan naar het noorden van het land en ik heb ontdekt dat het reizen zelf niet alleen een manier is om ergens te geraken maar dat het deel uitmaakt van het avontuur. Het begon al met de rit naar het vliegveld. Ik verwachte dat er op de gepaste tijd een chauffeur voor de deur zou staan, maar dat was niet het geval. Gelukkig werd het misverstand door een telefoontje snel uit de weg geruimd en kwam mijn chauffeur al vlug. Natuurlijk is er in een grote stad altijd wel een beetje file, maar we gingen toch nog steeds vooruit. Dichter in de buurt van het vliegveld begon het helaas iets problematischer te worden totdat we definitief tot stilstand kwamen. De president scheen bezoek te verwachten en dus werd de straat afgesloten. Mijn chauffeur wist gelukkig zijn mannetje wel te staan en kon de dichtstbijzijnde soldaten ompraten zodat hij mij vlak bij het vliegveld kon afzetten. Met ompraten bedoel ik dan ook letterlijk ompraten. Dus geen omkoperij, gewoon vermelden dat ik een buitenlandse ben en dat de taal voor mij nogal moeilijk is (alles is relatief) en of hij daarom niet even door kon rijden. Jawel, het werkte! Als VIP werd ik netjes bij het vliegveld afgeleverd. Tja, soms moet je gebruik maken van het feit dat je buitenlandse bent. Overigens het was zijn idee, niet het mijne.

Aangekomen op het vliegveld moest ik mij vervolgens een weg banen langs een heleboel soldaten, controleposten voor bagage en fouilleerhokjes. Bij het laatste poortje waar metaal gedetecteerd wordt, deed ik als trouwe Europeaan mijn jas met kleine metalen versieringen uit. Ik werd er direct door een goede soldaat op gewezen dat dat hier absoluut niet nodig is. Het fouilleerhokje voor de vrouwen bevond zich namelijk verderop. De zedelijkheid (of met ander woorden het verbergen van de vrouw) gaat hier natuurlijk boven veiligheid. Ik was even vergeten dat ik mij niet in Europa bevond, maar in Afi. Daarna begon het wachten. Aangezien ik redelijk  laat was, zou dat niet zo veel tijd in beslag moeten nemen. De klok tikte rustig verder en iedereen bleef geduldig of iets minder geduldig wachten. Even was er valse hoop omdat een ander vliegtuig aankwam maar nee, dat was niet de goede bestemming. Ongeveer drie kwartier later dan verwacht, kwam er beweging in de wachtruimte. Een bus, die ons naar het vliegtuig zou brengen, stond voor de deur. Na wat heen en weer geschuif in het vliegtuig kon ik dan eindelijk mijn plaatsje naast het raam bemachtigen, vergezeld door twee mannelijke Afi’s in een rijtje van drie. Een beetje een ongewone situatie hier in een maatschappij waar mannen en vrouwen toch niet te dicht bij elkaar in de buurt komen. Aangezien het hier niet beleefd is om met mannen te praten, hield ik dus maar mijn mond. Gelukkig werkte de jongeman naast mij voor de UN en kon de ongemakkelijke stilte toch doorbroken worden. Maar zodra het vliegtuig tot stilstand kwam en we uit het rijtje van drie bevrijd werden, hield mijn buurman zich weer netjes aan de beleefdheidsregels. Er werd geen woord meer gewisseld. Heel interessant om te zien. Aangekomen in het noorden van het land moesten we dan in het donker onze bagage uit een berg met koffers zien te vissen. Op de een of andere manier wist ik mijn bagage vrij snel te extraheren. Daarna werd ik met open armen ontvangen. Twee chauffeurs stonden me op te wachten en twee mensen hadden een maaltijd voor mij voorzien. Je zou zo zelf bijna in koninklijk meervoud beginnen te denkenJ

Feest

De vastenmaand is ten einde, joepie nu mag er weer gegeten en gedronken worden tijdens de dag! Een maand lang heb ik tijdens mijn werk niet gegeten en gedronken om het vasten van mijn collega’s te respecteren. Gelukkig zijn de werktijden tijdens ramazan korter, dus was het niet echt een probleem om mij daaraan te houden. Hoewel het in dit warme weer wel erg aangenaam is om te kunnen drinken.

 Allerlei mensen hadden voorspeld dat mijn collega’s nogal humeurig zouden zijn tijdens de vastenperiode, maar eigenlijk viel dat wel mee. Ze waren wel moe, dat was duidelijk. Dat kan ook niet anders als je om twee uur moet opstaan om te eten en dan om vier uur om te bidden. Ik vond het eigenlijk knap hoe ze toch nog redelijk normaal konden functioneren.

Na een lange maand van vasten mocht er dan eindelijk feest gevierd. Drie dagen lang was het eid, wellicht beter bekend als suikerfeest. Iedereen koopt dan noten en gedroogd fruit en snoepjes om aan het bezoek uit te delen. Bovendien is het de ideale gelegenheid om een nieuwe outfit aan te schaffen. Een beetje zoals Kerstmis bij ons.

Voor mij betekende eid een weekje verlof en een uitnodiging van mijn collega om op bezoek te komen. Door de complexiteit van de veiligheidssituatie hadden we afgesproken bij het huis van haar broer. Hoewel ik de enige bezoeker was (op dat moment), leek het wel of er verschillende families verwacht werden. De tafel, lees tafelkleed op de grond, was overdekt met rozijnen, verschillende soorten noten, gedroogde kikkererwten (een lekkernij hier), gedroogde moerbeien, appels en druiven. Bovendien had mijn collega ook nog bulani voor mij gemaakt. Dat is een soort van gevulde pannenkoek met bijvoorbeeld aardappelen of spinazie die nadien dan gefrituurd wordt. Hierbij moet je weten dat het drie uur ’s middags was, dus niet echt de tijd voor een volumineuze maaltijd. Toch werd ik voortdurend aangespoord om meer te eten. Dat is allemaal deel van de overweldigende gastvrijheid hier. Toch moet ik zeggen dat ik er erg van genoten heb.

Moment met een gouden randje

Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet altijd de tijd neem om jullie op de hoogte te houden van het wel en wee in dit land. Vandaag echter ben ik inspireerd door een moment wat mijn hele dag goed heeft gemaakt. Misschien is het niet zo bijzonder voor jullie, maar voor mij is het een teken van vriendschap en dat moet je koesteren.

Geregeld maak ik een praatje met onze nachtwaker. Ja, hier in Afi is het heel gebruikelijk dat er 's nachts iemand instaat voor de veiligheid. Tot nu toe hebben we dan ook nog nooit problemen gehad. In het teamhuis doet onze nachtwaker ook de afwas, dekt hij de tafel voor de volgende dag en ... maakt hij regelmatig een praatje met mij. Hoewel sommige mensen vinden dat hij er een klein beetje eng uitziet, heb ik ontdekt dat hij eigenlijk heel vriendelijk en beleefd is. Dat is heel prettig want veel mannen van hier zijn zo overweldigd door het feit dat een Westerse vrouw iets tegen hun zegt dat ze niet meer weten hoe ze zich beleeft moeten gedragen en daarom stellen ze dan rare vragen. Mede het effect van een maatschappij waarin mannen en vrouwen gescheiden zijn. Anyway onze nachtwaker is heel sociaal en praat altijd in het Dari met mij. Hij weet heel goed hoe hij zijn woordgebruik het beste kan aanpassen en af en toe gebruikt hij het Engelse woord, als hij dat kent, om mij te helpen. Zo praten we dan over koetjes en kalfjes met elkaar. Deze afgelopen dagen ging het bijvoorbeeld vaak over de olympische spelen. Gisteren echter ging het over het feit dat zijn vrouw thuis brood bakt. Ze hebben namelijk een speciale oven thuis, een soort van verwarmde pot in de grond die ook wel tandoor genoemd, waarin hier brood wordt gebakken. Trots vertelde hij mij dat het brood van zijn vrouw natuurlijk beter is dan dat van de bakker. Waarop ik zei dat vooral warm brood erg lekker is. En raad eens wat ... vandaag komt hij op mijn deur kloppen om te zeggen dat hij vers brood heeft meegenomen en dat het nog warm is. Dat is een moment met een gouden randje voor mij!

Kleine dingen

Ter compensatie voor het lange wachten op mijn vorige bericht, deze keer eens wat sneller een schrijfsel. Vandaag heb ik voor de eerste keer alleen de bus genomen. Ja, ik weet het in Europa is dat niet zo'n groot nieuws, zeker niet voor iemand die de lagere school gepasseerd is. Maar hier is de bus altijd een beetje reizen. Eerst en vooral moet je natuurlijk de juiste bus nemen. Dat is niet zo'n probleem, mijn Dari is goed genoeg om dat te vragen. Daarna geldt de regel hoe meer zielen hoe meer vreugd. De bus wordt zo vol mogelijk gepropt. Vergeet een vastgesteld aantal zit- en staanplaatsen, er kan er altijd nog eentje meer bij. Vooraan in de bus zitten (of staan) de vrouwen dan en achteraan de mannen, die scheiding moet wel in stand gehouden worden. Indien mogelijk staan de mannen zelfs op voor de vrouwen. Deze keer was de bus echter zo vol dat ik niet goed kon zien waar we precies waren. Gelukkig maakte mijn buurvrouw mij erop attent dat we bij mijn halte aangekomen waren. Na een warm busritje van een kwartier, kon ik dus weer wat vrijer ademhalen. Ter plekke aangekomen realiseerde ik mij dat ik mijn plaats van bestemming toch niet precies kon lokaliseren. Dan maar mijn beste Dari bovenhalen om de weg te vragen aan een groepje vrouwen. Het is namelijk niet beleefd om mannen aan te spreken. Helaas werd het cliché bevestigd dat vrouwen niet goed zijn in de weg. Maar uit het niets kwam toen een jongeman aangelopen die mij in het Engels precies kon uitleggen waar ik moest zijn. Daarna liep hij snel weer verder, zodat hij zich weer aan de beleefdheidsnormen kon houden. Iemand die mij graag wilde helpen en daarvoor bereid was om de ongeschreven regels even door de vingers te zien. Dat zijn de kleine dingen die voor mij de dag extra glans geven.

Warm, warmer, warmst

Dit bericht is misschien een beetje vertraagd, maar daar is een goede reden voor. Althans dat vind ik toch. Ik heb namelijk een stad meer in het noorden van het land bezocht. Hoewel ik de apotheek daar heb geevalueerd, was het toch ook een beetje vakantie. Heerlijk om even uit de drukte hier te ontsnappen en geen internet te hebben! Tijd om een boek te lezen en te relaxen. Super om mensen weer terug te zien die ik drie maanden geleden in het teamhuis heb leren kennen.
Daarnaast was er nog een klein beetje tijd over voor site seeing. Hier betekent dat het bezichtigen van een moskee, de buitenkant dan wel te verstaan want niet-moslims worden binnen niet toegelaten. Maar ik moet zeggen dat de mozaik die we konden zien, in allerlei kleuren blauw, prachtig was.
Het enige nadeel van deze lager gelegen stad is dat het er erg warm is, de temperatuur ging naar de veertig graden. Bovendien koelt het 's avonds niet echt zo veel af. Daar tegenover staat echter dat de mensen erg vriendelijk zijn; iedereen gaf me het gevoel dat ik erg welkom was. Dus ja, ik heb er van genoten.

De daguitstap van een manager

Ik denk dat het weer eens tijd wordt om van me te laten horen :) Moet eerlijk toegeven dat ik jullie, trouwe bloglezers, een beetje uit het oog ben verloren. Dat komt mede door het feit dat ik me hier steeds meer echt thuis ben gaan voelen en doordat er heel veel nieuwe mensen zijn om te leren kennen. Vorige week ben ik bovendien weer verhuisd naar het teamhuis, waar ik vlak na aankomst in Afi heb verbleven. Deze keer ben ik er echter als teamhuis manager. De titel alleen al vond ik goed klinken, maar gelukkig doe ik de job tot nu toe ook erg graag. Dus als jullie hier eens op bezoek willen komen, laat het mij dan weten zodat ik een kamer voor jullie kan reserveren. Vanaf deze week werk ik dus part time in de apotheek en part time in het teamhuis, kwestie van steeds een uitdaging te hebben.

Vorig weekend hebben we trouwens met een groepje van twaalf een daguitstap gemaakt naar een stadje hier een half uur vliegen vandaan. Het klinkt misschien nogal overdreven om daarvoor het vliegtuig te nemen maar dat heeft te maken met veiligheidsoverwegingen, over land is namelijk te gevaarlijk. Onderweg vlogen we over azuurblauwe meren die adembenemend mooi zijn. Eenmaal aangekomen was het genieten van de velden en bergen met heel veel groen, wat een enorm contrast is met de stad waar ik woon. Super om naar de top van een berg te klimmen en ondertussen de ruines te passeren van een soort oud fort. Deze vesting, ook wel de rode stad genoemd, werd gebruikt als controlepost voor de zijderoute. Eenmaal boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht over gele, blauwe, rode en paarse bergen. Soms is de natuur gewoon overweldigend mooi!

Ersatz

Bij deze wil ik graag mijn ersatz-ouders-voor-twee-weken bedanken die hier op bezoek waren. Jullie hebben een fantastische job gedaan door mij zo ongeveer overal mee naar toe te slepen, al jullie contacten aan te boren, me kennis te laten maken met een Afghaanse familie hier en me bovendien regelmatig te trakteren. Voor jullie kwamen wist ik niet wat ik miste, maar nu ...
Dankzij jullie heb ik ook kennis gemaakt met een Duitstalige groep hier, kwestie van regelmatig een nieuwe uitdaging te hebben. Ongelofelijk maar waar, ik kon de meeste gesprekken zo ongeveer wel volgen. Het Duits spreken ging echter net iets minder vlot doordat het Dari vaak als eerste naar boven kwam. Voeg daar nog een snuifje Engels bij en de spraakverwarring is compleet, maar ik vond het toch erg leuk. Het was namelijk erg fascinerend om naar de verhalen te luisteren van twee Duitse broeders die hier al twintig jaar in een klein ziekenhuis met tbc patienten werken. Ik moet zeggen dat ik grote bewondering heb voor hun enorme toewijding. Daar kan ik nog iets van leren.

Kerstmis

Ja ik weet het, seizoensgewijs klopt het niet helemaal, maar gisteren leek het wel een beetje Kerstmis. Ik kreeg namelijk bezoek van een koppel uit Engeland dat me warm gemaakt heeft voor Afi. Het was erg aangenaam om enkele bekende gezichten weer terug te zien, bezoek in Afi is altijd speciaal. Maar dat was nog niet alles, ze hadden ook een verrassingspakket voor mij en voor hun gastgezin meegenomen. Ik kreeg via hun een pakketje uit Belgie, weldoordacht aangevuld met allerlei extra dingen. Schijnbaar begonnen mijn ogen te blinken bij het zien van chocolade, drop, kaas, zure haring (inderdaad ook meegenomen op het vliegtuig), nederlandstalige tijdschriften en kranten en zelfs een nieuwe cd. Pure verwennerij, vandaar een beetje Kerstmis dus. Bedankt L&B, merci M&A!

Andere wereld

Zoals de welgeinformeerden onder jullie wellicht weten, werd gisteren in Nederland Koninginnedag gevierd. Voor Belgen misschien niet direct een speciale gelegenheid, maar voor een Belgische die tevens Nederlandse is, ligt dat natuurlijk anders. Ik was namelijk door de Nederlandse ambassade uitgenodigd om deze feestdag te vieren. Door de strenge veiligheidsvoorschriften is de ambassade wel een soort bastion, maar eens je door de controle posten geraakt bent, waan je je bijna op Nederlandse bodem. Overal hoor je mensen Nederlands praten, Nederlandse muziek, overal oranje en vooral ook een andere sfeer. Voor mij was het een hele verademing om eens niet te hoeven nadenken of ik me wel goed gedraag volgens Afi normen. Bovendien werden we getrakteerd op oranjebitter, kaas (wat hier moeilijk te verkrijgen is), haring en bitterballen (onmogelijk te verkrijgen). Een zeer welkome afwisseling op de keuken van hier. Je kunt dus gerust zeggen dat ik er enorm van genoten heb. Zo'n klein eilandje van rust en herkenning in een chaotische omgeving is pure luxe.

Aan het werk

Gelukkig is de rust al weer even in het land terug gekeerd. Maar geef toe, er valt hier wel iets te beleven! Vanwege het geweld hadden we afgelopen maandag een verlofdag om een beetje te bekomen. Dinsdag was echter weer de normale gang van zaken, iedereen terug aan het werk. Ik ben inmiddels gestart ik de apotheek met de kwaliteitscontrole van de productie. Volgens mij valt daar wel het een en ander aan te verbeteren, een uitdaging dus. Bovendien spreken de meest directe collega’s nauwelijks Engels, zodat ik mijn Dari goed kan oefenen, aangevuld met gebarentaal wel te verstaan. Maar dramatisch is het nu ook weer niet want er zijn wel enkele collega’s die Engels spreken en als tolk kunnen optreden.  Wat ik vooral leuk vind, is dat ik door mijn werk meer contact heb met de mensen van hier en uiteindelijk ben ik daarvoor naar Afi gekomen.

Tot de volgende,

Katleen

Alive and well

Waarschijnlijk hebben jullie op het nieuws gehoord dat het vandaag nogal onrustig was in Afghanistan en dat klopt jammergenoeg. Op verschillende plaatsen is er gevochten, onder andere ook in de wijk waar ik woon. Dat wil zeggen dat ze bij ons in de straat met tanks zijn gepasseerd, verder hebben we bommen gehoord en ook geweerschoten van erg dichtbij. Gelukkig kan ik zeggen dat het nu al enkele uren rustiger is. Verder ben ik door de organisatie waar ik voor werk steeds via sms op de hoogte gehouden. Daarbij hebben ze ook telefonisch mijn veiligheidssituatie enkele keren gecheckt. Momenteel ben ik veilig en wel thuis. Er is dus zeker geen reden tot ongerustheid. Ondertussen is het hier al laat geworden, ik ga maar eens slapen :)

Stukje geschiedenis

Inmiddels is de lente hier in volle vaart gearriveerd. Dat wil zeggen dat we af en toe stortbuien hebben gekregen waardoor de straten in modderpoelen veranderen, maar evengoed hebben we al veel zon gezien. Op twee weken tijd is de natuur open gebloeid met blaadjes en zelfs bloesems aan de bomen.

Met Pasen hadden we vier dagen verlof en dat is natuurlijk ideaal om een uitstapje te maken. We vertrokken met een groepje van negen, allemaal in een terreinwagen gepropt, op weg naar een meer hier in de buurt. Zalig om er eens echt uit te zijn en vrij rond het meer te kunnen wandelen zonder al te veel bekijks. Ondertussen galoppeerden de paarden over het strand en zagen we de amandelbomen in bloei. Daarna op een terrasje in de zon genieten van een drankje, super.

De volgende dag onder begeleiding van iemand die hier al jaren woont naar de vogelmarkt, de sfeer opsnuiven van het oude stadsgedeelte. Hier is de tijd blijven stilstaan en alles ziet er authentiek uit. Prachtig om als het ware door een stukje geschiedenis te lopen. Daarna passeren we degenen die zaden verkopen en thee, snoep, schoenen, fruit en noem het maar op. Er is van alles te koop, dit is namelijk de plaats waar de mensen van hier voordelig inkopen komen doen. Als buitenlanders horen we hier niet echt thuis en we worden dan ook regelmatig aangestaard. Maar ja dat is allemaal een deel van deze unieke ervaring.

Zonnige groeten,

Katleen

Tut-e-zamini

Ben erg blij dat het nu toch gelukt is mijn tweede indrukken te posten. Dat was een goede oefening in geduld. Inmiddels ben ik uit het gasthuis getrokken en heb ik de tweede verdieping van een huis hier ingepalmd. 't Is te zeggen ik deel het eigenlijk met twee Amerikaanse meisjes. Dat is weer een andere cultuur en een andere uitdaging :)

Ondertussen ben ik hier een paar dagen nogal ziek geweest, veel last van mijn maag. Ze zeggen dat het er hier bijhoort. Gelukkig is dat nu achter de rug en voel ik me weer kiplekker :)

Vorige week ben ik ook begonnen met taalles, heel tof. Op een week tijd heb ik al veel gestudeerd en erg veel bijgeleerd. Spreken gaat allemaal nog erg traag dus bij het maken van kleine zinnetjes kun je mijn hersenen horen kraken. Maar vandaag op straat heb ik toch al enkele kleine zinnetjes uitgeprobeerd. Super dat ik nu toch een heel klein beetje met de mensen hier kan communiceren. Een woordje hier in Dari wil ik jullie niet onthouden namelijk tut-e-zamini. Het klinkt zo schattig vind ik en het betekent aardbei.

Khuda Hafez (salut),
Katleen

Goed aangekomen

Mijn excuses voor de radiostilte. Er is echter geen reden tot paniek. Het is hier gewoon niet zo evident om verbinding met internet tot stand te brengen, maar het is mij nu dan toch eindelijk gelukt.

Woensdag in de late middag ben ik na een lange reis veilig en wel
aangekomen. Ben erg blij dat ik nu op mijn plaats van bestemming ben
aangekomen. En ik moet zeggen dat het me hier tot nu toe wel bevalt.

Eigenlijk ben ik verrast door de luxe hier. Ik heb al een warme douche
kunnen nemen (wel met een klein straaltje) en gewoon ontbijtgranen
gegeten (wel een beetje zoet) en chocopasta. In mijn toekomstige huis
zou er zelfs een wasmachine zijn en internetverbinding.

Natuurlijk moet ik wel een beetje wennen aan de dresscode (herken
mezelf niet zo goed in de spiegel), het constant Engels spreken (toch
een beetje vermoeiend), het andere eten (niet slecht maar nogal vettig
en niet zo veel groenten) en de mensen die ik nog niet zo goed heb
leren kennen. Maar dat komt allemaal wel.

Eerste etappe

De eerste etappe van mijn reis zit er al op. Ben vandaag aangekomen in Nederland, dinsdag vlieg ik naar India.

Merci

Merci aan iedereen die mijn afscheidsfeestje tot een succes heeft gemaakt. Bedankt aan alle helpende handen, merci voor alle envelopjes en bedankt voor jullie aanwezigheid. Jullie hebben ervoor gezorgd dat dit afscheidsfeestje geslaagd is, een mooie herinnering voor Afi. Ik heb er enorm van genoten.

Nog een week ...