Op bezoek

Nooit gedacht, lang verwacht, maar eindelijk dan toch. Zaterdagmorgen stond ik op het vliegveld tussen een groep Afghaanse mannen te wachten op de komst van mijn vader. Gelukkig zag ik nog een andere buitenlandse vrouw staan en ik besloot om samen met haar een vrouwenteam te vormen tussen dat mannenbastion. Samen staan we sterk :) Dichterbij gekomen om mijn actieplan tot uitvoering te brengen, bleek ik haar te kennen. De vermomming met de hoofddoek had goed gewerkt.
Na een uur van wachten en verwachten, zag ik dan in de verte een mij bekend gezicht verschijnen. Ik was heel erg blij om mijn vader terug te zien en ik denk dat het omgekeerd ook het geval was. Mijn vader omhelsde me enthousiast in het midden van het vliegveld. Oei, een publieke vertoning van emotie tussen een man en een vrouw is hier taboe. Maar ja, die buitenlanders maken altijd fouten he.
Vanaf zaterdag heb ik mijn vader dan zo een beetje overal naartoe gesleept. Zo kan hij zien hoe mijn alledaagse leven eruit ziet; waar ik werk, waar ik boodschappen doe en wie ik allemaal tegen kom. Je zult het misschien niet geloven maar er is hier van alles te doen. Ik had al een hele planning opgemaakt van dingen die ik graag wou doen en hoogstwaarschijnlijk zal het niet eens lukken om alles te zien.
Zondagavond zijn we bijvoorbeeld naar een bruiloft geweest. Een vriendin van mij heeft een collega en zijn zoon ging trouwen. De bruidegom en bruid kende ik dus niet persoonlijk, maar dat is ook niet zo belangrijk. Er komen altijd honderden mensen naar een bruiloft en het is een eer wanneer er buitenlanders aanwezig zijn. De bruidegom behoorde deze keer wel tot de gegoede klasse want de bruiloft vond plaats in een hotel dat in de top drie van trouwlocaties staat. Bij aankomst werden mijn vriendin en ik met behulp van familie van de bruidegom dan toch toegelaten tot de vrouwenzaal. Mijn vader werd door collega's van mijn vriendin meegenomen naar de mannenzaal en vanaf dan stond hij er alleen voor. Je kunt wel van een soort vuurdoop spreken aangezien hij de enige westerling was aan de mannen zijde. Gelukkig waren er mensen met wie hij Engels kon spreken en de bruiloft duurde niet zo lang. Het eten werd vlot opgediend en dat is hier echt fijn want soms kun je uren wachten zonder iets te eten of te drinken. Na het dansen en eten en de fotoshoot waarbij mijn vader steeds met andere geinteresseerden poseerde, besloten we weer huiswaarts te gaan. Helaas was onze auto ingeparkeerd aangezien er met zoveel genodigden een schaarste aan parkeerplaatsen was. Op dat moment is het dan handig om over Afi flexibiliteit te beschikken :)