Reizen is altijd een beetje avontuur

Voor mijn werk ben ik weer op weg gegaan naar het noorden van het land en ik heb ontdekt dat het reizen zelf niet alleen een manier is om ergens te geraken maar dat het deel uitmaakt van het avontuur. Het begon al met de rit naar het vliegveld. Ik verwachte dat er op de gepaste tijd een chauffeur voor de deur zou staan, maar dat was niet het geval. Gelukkig werd het misverstand door een telefoontje snel uit de weg geruimd en kwam mijn chauffeur al vlug. Natuurlijk is er in een grote stad altijd wel een beetje file, maar we gingen toch nog steeds vooruit. Dichter in de buurt van het vliegveld begon het helaas iets problematischer te worden totdat we definitief tot stilstand kwamen. De president scheen bezoek te verwachten en dus werd de straat afgesloten. Mijn chauffeur wist gelukkig zijn mannetje wel te staan en kon de dichtstbijzijnde soldaten ompraten zodat hij mij vlak bij het vliegveld kon afzetten. Met ompraten bedoel ik dan ook letterlijk ompraten. Dus geen omkoperij, gewoon vermelden dat ik een buitenlandse ben en dat de taal voor mij nogal moeilijk is (alles is relatief) en of hij daarom niet even door kon rijden. Jawel, het werkte! Als VIP werd ik netjes bij het vliegveld afgeleverd. Tja, soms moet je gebruik maken van het feit dat je buitenlandse bent. Overigens het was zijn idee, niet het mijne.

Aangekomen op het vliegveld moest ik mij vervolgens een weg banen langs een heleboel soldaten, controleposten voor bagage en fouilleerhokjes. Bij het laatste poortje waar metaal gedetecteerd wordt, deed ik als trouwe Europeaan mijn jas met kleine metalen versieringen uit. Ik werd er direct door een goede soldaat op gewezen dat dat hier absoluut niet nodig is. Het fouilleerhokje voor de vrouwen bevond zich namelijk verderop. De zedelijkheid (of met ander woorden het verbergen van de vrouw) gaat hier natuurlijk boven veiligheid. Ik was even vergeten dat ik mij niet in Europa bevond, maar in Afi. Daarna begon het wachten. Aangezien ik redelijk  laat was, zou dat niet zo veel tijd in beslag moeten nemen. De klok tikte rustig verder en iedereen bleef geduldig of iets minder geduldig wachten. Even was er valse hoop omdat een ander vliegtuig aankwam maar nee, dat was niet de goede bestemming. Ongeveer drie kwartier later dan verwacht, kwam er beweging in de wachtruimte. Een bus, die ons naar het vliegtuig zou brengen, stond voor de deur. Na wat heen en weer geschuif in het vliegtuig kon ik dan eindelijk mijn plaatsje naast het raam bemachtigen, vergezeld door twee mannelijke Afi’s in een rijtje van drie. Een beetje een ongewone situatie hier in een maatschappij waar mannen en vrouwen toch niet te dicht bij elkaar in de buurt komen. Aangezien het hier niet beleefd is om met mannen te praten, hield ik dus maar mijn mond. Gelukkig werkte de jongeman naast mij voor de UN en kon de ongemakkelijke stilte toch doorbroken worden. Maar zodra het vliegtuig tot stilstand kwam en we uit het rijtje van drie bevrijd werden, hield mijn buurman zich weer netjes aan de beleefdheidsregels. Er werd geen woord meer gewisseld. Heel interessant om te zien. Aangekomen in het noorden van het land moesten we dan in het donker onze bagage uit een berg met koffers zien te vissen. Op de een of andere manier wist ik mijn bagage vrij snel te extraheren. Daarna werd ik met open armen ontvangen. Twee chauffeurs stonden me op te wachten en twee mensen hadden een maaltijd voor mij voorzien. Je zou zo zelf bijna in koninklijk meervoud beginnen te denkenJ